Sevgi Şen Erişen’den ilk roman: ‘Zeo, Kio ve Mehpare’

İlk kitabınız “Zeo, Kio ve Mehpare” okurla buluştu. Okur yorumları ne tarafta? Beklediğiniz ilgiyi gördü mü yapıtınız? Ne üzere reaksiyonlar alıyorsunuz?
- Çoklukla olumlu reaksiyonlar aldım. Kurguyu başarılı, lisanı akıcı, anlatımı etkileyici buluyorlar.

Sizi bu öyküyü yazmaya yönlendiren ne oldu?
- İçimde büyüyen bir yaratma gücü dışarıya çıkmak istedi. Dışarıda olup biten olaylara karşı duyarsızlaşmış üzere görünen insani yanım haykırdı. İçimden gelen bu durdurulamaz potansiyel yazmaya başlamama en büyük sebeptir.

AŞK, BİZİ VAR EDEN İLAHİ BİR GÜÇ

Aşk hakkındaki satırlarınızla başlıyor roman. “Size âşık olunması, sizdeki aşktan ötürüdür” diyorsunuz. Bu aşk sorununu biraz açalım. Nedir size nazaran aşk? Tanımlayabilir misiniz bu hissi? 
- Aşk bizi var eden, hücrelerimizi bir ortada tutan en kıymetli ilahi güç bana nazaran. Bu güç bir biçimde bizi var ediyor ve bizim de var etmemize yol açıyor. Yaşama dileğini ve hayatı çoğaltan bir his bana nazaran.

Kitabınızın alt başlığı “Koyu Mavi Bir Yolun Birinci Romanı”. Kitap boyunca da bu renkle karşılaşıyoruz sık sık. Neden mavi? Nedir manası?
- Mavi huzur veren bir renk benim için. Gökyüzü üzere sonsuzluk, sınırsızlık duygusu veriyor. Beni yeryüzünün karmaşasından alıp çıkarıyor.

Uzun yıllar öğretmenlik yapmışsınız. Kitabınızın ana kahramanı Mehpare de bir öğretmen. Mehpare sizden, sizin hayatınızdan izler taşıyor mu?
- Mehpare tam olarak “ben” değil, ancak benden pek çok iz taşıyor.Arayışları, keyifli olamayışı, aşkı, meditasyon yapması, beklentileri... Bunlar bizim ortak yanlarımız.

DOĞUŞTAN FELSEFİ BİR BAKIŞ AÇIM VAR

“Zeo, Kio ve Mehpare” sıra dışı bir roman. Farklı boyutlar, şuur seviyeleri... Bu üzere bahislerle ne vakit ilgilenmeye başladınız?
- Gençliğimden beri zihnim bir burgu aleti üzere derinlere inmeyi severdi. Olaylara, insanlara yüzeysel bakmaya tahammülüm yoktu. Bu bakış açım beni zorluyordu. Ama bir de zevkli bir yanı vardı; farklı boyutları keşfediyordum. Felsefi bir bakış açım vardı doğuştan. 

Zeo ve Kio, ‘üst boyutlardan’ varlıklar. Okurlarımızın daha güzel anlamaları için onlardan ve Dünya’daki misyonlarından biraz bahseder misiniz?
- Zeo ve Kio, “hakiki insan” mertebesine ulaşmış, “Dünya Okulu” mezunu varlıklar. Bu varlıklar istese bile artık kötülük düşünemeyecek bir seviyedeler. Dünya vücutlarını terk ettikten sonra da misyona devam ediyorlar. İnsanların hür iradesine müdahale etmeden onları gözlemliyorlar. İlahi bir teknolojiyle çalışıyorlar.

Siz uzaylılara, farklı hayat formlarına inanıyor musunuz? Kitabınızda yazdığınız üzere kozmosta yalnız değil miyiz?
- Bu, çok spekülasyona açık bir bahis. Benim bir dünya görüşüm, bir bakış açım var. Bu bakış açıma nazaran “uzaylılara, farklı ömür formlarına” inanmayı seçiyorum. Bilimsel olarak da olmama ihtimalinin çok düşük olduğunu biliyorum.

“12 Eylül 1980” başlıklı kısma hiçbir şey yazmamışsınız. O sayfaya “Yazar bu sayfayı bilerek boş bıraktı, yazmadı” notu eklenmiş. Neden boş bıraktınız bu kısmı?
- Benim romanımı yazma gayem insanlara dünyada ve Türkiye’de yaşanan şiddet olaylarını anlatmak değildi. Lakin onun tesirinde yaşayan insanların ve bu devirde bütün yıkıcılığına karşın sürdürülebilen “insan olma, insan kalma” gerçekliğiydi. Benim gözümden olağan ki.

Tasavvuftan ve Mesnevi’den de bahsediyorsunuz romanınızda. Bu ideolojiye ilginiz nasıl başladı?
- Çabucak çabucak her meskende, her dükkânda birkaç satır görmüşümdür Mevlâna Hazretleri’nden alınmış. Onun olup olmadığı kuşkulu olanlar telaffuzlar de dahil. Çok bir kıymeti yok hakikat olup olmadığı, ona atfedilmiş olması kıymetli. Sonuçta onun cisminin temsil ettiği mana değerli. Bizim konutumuza de annem çerçeveletip asmıştı bir kelamını; “Şefkat ve merhamette güneş üzere ol, diğerinin kusurunu örtmede gece üzere ol, ya olduğun üzere görün ya göründüğün üzere ol!”

 YÜREĞİMDE ‘ÂŞIK OLUNASI’BİR İSTANBUL TAŞIYORUM

Mehpare, annesini bırakıp öteki bir bayana giden babasıyla bir hesaplaşma yaşıyor. Ve adadaki buluşmalarında birbirleriyle şiirlerle konuşuyorlar. Şiire özel bir merakınız mı var?
- Şiir denemelerim var. Şiir yazmayı da, okumayı da çok seviyorum. Hatta benim şiirlerimi okumak isteyenden dinlemeyi de.

 “İstanbul âşık olunası bir şehirdir! Taşında toprağında aşk vardır onun!” diye yazmışsınız.
- İstanbul yaşanması çok güç bir hale geldi. Benim İstanbul’umdan bahsetmek istedim o satırlarda ben. Benim üzere yüreğinde “âşık olunası” bir İstanbul taşıyan pek çok kişi olduğunu düşünüyorum.

Şen Sevgi Erişen kimdir?
Yazar kendini şöyle anlatıyor: 1958, İstanbul doğumluyum. Babamın vazifesi gereği değişik vilayetlerde bulundum. Üniversiteyi İstanbul’da okudum. 1981’de İstanbul Üniversitesi Fizik Bölümü’nden mezun oldum. 21 yıl boyunca liselerde fizik öğretmenliği yaptım. İki kızım ve şimdilik iki torunum var. Uzun yıllar meditasyon yaptım ve ileri zihin tekniği alarak Sidha oldum. 2009’da Maharishi Üniversitesi’nin “Dünya Barışı” için açtığı programa katılmak üzere Fairfield Iowa’ya gittim. Döndükten sonra istekli çalışmalara katıldım. Edebiyatla ilgim daha çok şiir üzerinden yürüdü. Aralıklarla daima şiir yazmayı denedim.